Inwestowanie w nowoczesne instrumenty kredytowe

12 maja 2008 r.

Tak było na przykład podczas kryzysu azjatyckiego w 1997 roku, gdy zobowiązania spółek wyrażone w dolarach (wiele państw regionu utrzymywało stały kurs w względem amerykańskiej waluty, by później zrezygnować z niego) po uwolnieniu kursu osiągały astronomiczne wartości. Podobnie było na początku XXI wielu podczas gwałtownej deprecjacji argentyńskiego peso. Kondycje wielu spółek z perspektywy działalności operacyjnej były dość stabilne, co zachęciło ogromną liczbę spekulantów do wejścia na tamtejszy rynek długu. Skalę zjawiska powiększały lewarowane pozycje przy wykorzystywaniu derywatów kredytowych.

Spektrum inwestycyjnych strategii w ramach rynków kredytowych jest ogromne. Ich skomplikowane struktury nie pozwalają jednak na szersze przedstawienie w niniejszej publikacji.

Indeksy kredytowe

Do znacznego zwiększenia popularności nowoczesnych instrumentów kredytowych przyczyniły się debiuty dziś najbardziej znanych indeksów. Są nimi: Dow Jones CDX oraz Dow Jones iTraxx. Pierwszy obejmuje najbardziej płynne kontrakty CDS spółek regionu Ameryki Północnej oraz niektórych rynków wschodzących, drugi natomiast pokrywa Europę oraz Azję i Oceanię. Oba indeksy są kompozycją 125 kontraktów CDS o identycznych wagach. Co pół roku dokonuje się ewentualnego przemodelowania przy uwzględnieniu podstawowych kryteriów, z płynnością instrumentów na czele. Idea jest niemal identyczna jak w przypadku pojedynczych CDS, lecz oczywisty aspekt dywersyfikacji ryzyka przyczynia się do podniesienia atrakcyjności produktów. Dywersyfikacja uwzględnia również podział na branże i regiony w ramach subindeksów. Inwestorzy dzięki tym instrumentom zyskali niezwykle wartościowe narzędzie przy komponowaniu własnych portfeli.

Perspektywy

Z jednej strony w kontekście nowej generacji instrumentów kredytowych utrzymany zostanie wzrost zainteresowania nimi zarządzających funduszami hedge. Wówczas instytucje te jeszcze wyraźniej odznaczą się jako swego rodzaju bufor, który oddziela mikro spojrzenie od jego szerszego ujęcia. To pierwsze związane jest z zaawansowaną wiedzą niezbędną do wyceny tych instrumentów oraz modelowaniem ich pod kątem zarządzania ryzykiem, które często jest barierą niemożliwą do pokonania dla przeciętnego inwestora. Spojrzenie makro (pozbawione szeregu aspektów inżynierii finansowej) służyć będzie określaniu ogólnych strategii w ramach których decyzje inwestycyjne sprowadzone zostaną do doboru odpowiedniego funduszu. W innym ujęciu możemy doczekać się ciekawych produktów oferowanych przez banki, które może niedługo znajdą ciekawy sposób na „zapakowanie” tych produktów w przyjazną dla przeciętnego inwestora formę. Technicznie nie jest związane to ze znacznymi problemami, lecz to jedynie transparentność takich produktów jest kluczem do zyskania zaufania klientów. Na dzień dzisiejszy niezwykle ciężko doszukać się takich instrumentów. Również w zaledwie nielicznych przypadkach dostęp do nich mają klienci z segmentu bankowości prywatnej. Jest jednak gotowe rozwiązanie, które jest filarem niniejszej publikacji. Jest nim zaangażowanie w fundusze hedge zorientowane na ten segment rynków finansowych. Inwestor zatem zyskuje dostęp do najbardziej zaawansowanych instrumentów, bez wnikania w ich zawiłości strukturalne. Pozostaje nadzieja, iż zarządzający funduszem ma doskonałe pojęcie czym operuje. Choć obecny kryzys poddaje pod wątpliwość mój optymizm, pewne jest, iż swego rodzaju katharsis jakiego już jesteśmy świadkami, utrzyma w przyszłości dynamikę tego fascynującego rynku.