Kredytowa idea zarabiania

11 maja 2009 r.

Rozszerzenie kredytowego pola

Instrumentarium kredytowe jest ogromne, ponieważ uwzględnić należy dziesiątki instrumentów, z tzw. drugiej generacji, nawiązującej do transakcji swap i pokrewnych. To właśnie na innowacyjnych derywatach kredytowych finansiści na całym świecie poślizgnęli się w 2007 roku, po tym jak przeszacowali zdolności do posługiwania się nimi. W szczególności dotyczy to Credit Default Swaps, na bazie których wygenerować można było biliony wirtualnych pieniędzy, które na nic się zdały, gdy trzeba było regulować zobowiązania oparte o rzeczywiste przepływy gotówki. Fakt popełnienia błędów wynikających ze złego posługiwania się niektórymi instrumentami nie oznacza, że nie przynoszą one określonych korzyści. Ideą niniejszej publikacji jest jednak zaprezentowanie charakterystyki niektórych z tych instrumentów przez pryzmat strategii inwestycyjnych budowanych przy ich użyciu, niekoniecznie skupiając się na idei przyświecającej ich powstaniu (transfer ryzyka kredytowego).

 

Szukanie zwycięzców

Strategia ta należy do najbardziej przejrzystych, lecz nie oznacza to, że jest to „maszynka do zarabiania pieniędzy”. Wyławianie okazji, o których niewiele osób wie, jest sztuką, bez względu na to, czy angażujemy się na rynkach akcji, walut czy obligacji. Na wszystkich z nich poszukuje się czegoś określanego mianem wartości wewnętrznej, czyli wartości, jaką powinien mieć dany instrument (często na bazie subiektywnych odczuć). Gdy wartość wewnętrzna jest wyższa niż obecna rynkowa, warto się zainteresować danym instrumentem. Gdy jest ona niższa niż rynkowa, są podstawy do wycofania się z danej inwestycji lub wdrożenie strategii generującej zyski na spadkach cen (krótka sprzedaż). W rzeczywistości giełdowej dużym sukcesem jest określenie chociaż właściwego kierunku zmian cen w określonym czasie, a nie jej docelowego poziomu. Na rynkach kredytowych najpopularniejszą metodą w procesie inwestycyjnym jest określenie ratingu w oparciu o własną metodologię. Takimi dysponują banki określające wiarygodność kredytową danej osoby czy przedsiębiorstwa, podobnie działają wszelkie instytucje, które zarabiają wyłącznie na inwestowaniu w instrumenty kredytowe. Na bazie ekonometrycznych modeli określa się listę czynników wpływających na zdolność do spłaty zobowiązań oraz siłę ich oddziaływania (kryterium istotności), w efekcie czego model zwraca ocenę (może być cyfra, litera lub ich kombinacje – ważne by wiedzieć co one reprezentują). Na jej bazie można pogrupować inwestycje i oczywiście w zadowalającym przybliżeniu określić prawdopodobieństwo wystąpienia problemów danego emitenta. Do dyspozycji pozostają również ratingi zewnętrznych firm zajmujących się jedynie ich przydzielaniem, co dodatkowo poprawia wiarygodność ocen. Nie oznacza to niestety, iż są one nieomylne. Całe szczęście. Gdyby doskonale przydzielały oceny, próby zarabiania na nieefektywnościach rynków pozbawione byłyby sensu. Niemniej są one pewnym drogowskazem na rynkach finansowych. Strategia tzw. długich pozycji na rynkach obligacji zatem niewiele różni się od tych stosowanych na giełdach akcji. Nie oznacza to jednak zawsze, że umiejętności z parkietów akcyjnych będą tak samo skuteczne na rynkach papierów dłużnych.