Rynki surowców – perspektywy

6 kwietnia 2009 r.

Żywność

Popyt na zboża i inne surowce żywieniowe ma niską elastyczność dochodową. W istotnym stopniu jednak ich ceny powiązane są z sektorem energetycznym i kondycją gospodarek rozwijających się. Łącznikiem z branżą energetyczną są biopaliwa, pod które szczególnie chętnie uprawia się kukurydzę i trzcinę cukrową. Recesja to spadek popytu na energię, zatem również na biopaliwa. Presja, która wywindowała ceny żywności na niespotykaną dotychczas skalę (z pominięciem działań wojennych) zmalała. Do tego coraz bardziej nieprzychylnie podejmuje się tematy związane z biopaliwami I generacji (oparte o surowce żywnościowe). Skala spadków kukurydzy, soi, a nawet pszenicy świadczy, iż zostało to już uwzględnione w cenach. Warto jednakpodkreślić, iż silnym bodźcem do ich wzrostów jest zmiana nawyków żywieniowych w gospodarkach rozwijających się, z Indiami, Chinami i Brazylią na czele. Dieta bogata w mięso dla ok. 2 miliardów konsumentów to zwielokrotnienie zapotrzebowania na pasze dla zwierząt hodowlanych. Jednak, gdy klimat gospodarczy się pogarsza, w pierwszej kolejności redukowane są dobra luksusowe (w większości regionów Azji do takich należą właśnie mięsne potrawy). W szerszym jednak spektrum ceny żywności potwierdzają defensywny charakter tej klasy inwestycji. Analitycy dostrzegli nawet tendencje, iż recesja przełożyć się może na wzrost popytu. Dotyczy to szczególnie czekolady (kakao, cukier), której zakupy rosną, by relatywnie niskim kosztem zapewnić sobie przyjemne doznania w trudnych czasach. Nadal brak jest argumentów, iż długofalowe tendencje w Chinach i Indiach dotyczące dynamiki PKB miały zostać zaburzone. Gospodarki te jako jedne z pierwszych odczują oznaki ożywienia na świecie, a to szybko odzwierciedlone zostanie w popycie na surowce rolne.

Wachlarz jest znacznie szerszy

W ramach całej klasy aktywów nawiązującej do rynków surowców i towarów można znaleźć wiele innych ciekawych koncepcji inwestycyjnych. W grupie surowców energetycznych, godny bardziej wnikliwego przyjrzenia się jest uran, a nawet zapomniany nieco węgiel. W klasie metali przemysłowych podłączać się można pod negatywny klimat wokół aluminium, którego jest na rynku zbyt wiele lub wyczekiwać sygnałów ożywienia gospodarki światowej poprzez rynek miedzi, który z niemałym wyprzedzeniem odzwierciedla powrót wzrostów PKB. W grupie metali szlachetnych ciekawie prezentuje się platyna, a w ramach segmentu rolnego – cukier. Wachlarz jest bardzo szeroki i co ciekawe rynki te w dużej mierze są od siebie odizolowane. Nawet w świetle teorii dywersyfikacji ryzyka można w ramach klasy surowców stworzyć wartościowe portfele. To jednak zadanie dla doświadczonych inwestorów. Dla mniej doświadczonego bezpieczniejsze jest dołączenie ekspozycji na surowce do szerszego portfela, wzbogaconego o obligacje, jak również porcję akcji (lub odpowiednie fundusze). Surowce to nie tylko gra na wzrosty, lecz podejmując się aktywnego zarządzania, należy być wyjątkowo ostrożnym. Ostatecznie chodzi wyłącznie o jedno – umiejętnie dopasować potencjalne, oczekiwane zyski do preferencji względem ryzyka. Niech doświadczenia z poprzedniego roku będą lekcją ku lepszemu wyważeniu tego aspektu.
 

  Powrót  

    Drukuj  

  Wstecz | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |