Kredytowe fundusze hedge

12 grudnia 2008 r.

High Yield Debt (HYD) to strategia skupiająca się na emisjach obligacji spółek młodych, awangardowych, bądź borykających się z kłopotami finansowymi (lecz nie w ramach postępowania upadłościowego). Rodzaj zajmowanej pozycji bazuje na sytuacji danego podmiotu i jest bardzo zbliżone do analizy akcji najbardziej agresywnych spółek. W ramach strategii HYD zajmowane są pozycje długie, krótkie, bądź komponowane są te bardziej zaawansowane wykorzystujące potencjał do arbitrażu na przykład względem akcji. Nie ma tu określonych rynków w sensie geograficznym, gdyż niższej jakości dług obecny jest nawet na dojrzałych rynkach. Jest to jedna z najstarszych strategii w ramach funduszy hedge, która szczególnie w dobie o wiele wolniejszego przepływu informacji generowała często nawet trzycyfrowe stopy zwrotu. Dziś mimo „spłycenia” rynku nadal potencjalne stopy zwrotu godne są uwagi.
 

Emerging Market Debt (EMD) to koncepcja inwestowania na rynkach długów krajów wschodzących (od papierów rządowych po emisje spółek). Z racji wyższego ryzyka, już w makroekonomicznym ujęciu wyższa zmienność, a tym samym częstsza sposobność na generowanie szybkich zysków (niemal zawsze przy wsparciu finansowej dźwigni) wpłynęła na wyklarowanie się tej grupy właśnie w ramach funduszy hedge. Zaskakująco często można odnaleźć fundusz skupiony wyłącznie na emisjach w pojedynczym kraju. Strategia ta zyskała na popularności w latach 90tych, gdy postsowieckie republiki oraz pozostałe kraje Europy Środkowej dynamicznie rozpoczęły odbudowę gospodarek. Prawdziwy boom nastąpił po kryzysie azjatyckim w 1997 roku, gdy zachęceni wieloma okazjami zarządzający rozpoczęli pompowanie kapitału w ten region. Nie bez znaczenia były mające tam miejsce sprawne procesy legislacyjne , które są kluczowe dla ograniczania niefinansowego ryzyka przy okazji operowania długiem.
 

Strategia Distressed Debt (DD) dotyczy emisji spółek będących w finansowych tarapatach bądź danej „toksycznej” pozycji z portfela kredytowego banku. W technicznym ujęciu polega na zajęciu długiej pozycji na instrumentach dostępnych po okazyjnych cenach. Strategia funduszu w kontekście konkretnego długu może mieć aktywny bądź pasywny charakter. W pierwszym przypadku fundusz staje się podmiotem wpływającym na wszelkie procesy w spółce poprzez objęcie większościowego pakietu udziałów, wprowadzając przy tym swoich ludzi do zarządu. W pasywnym ujęciu fundusz spekuluje, iż sytuacja spółki ulegnie poprawie, obserwując wydarzenia niejako z boku. Choć strategia ta w nieformalny sposób w zasadzie od bardzo dawna istniała, gwałtowny napływ kapitału do funduszy opartych o tą koncepcję zaczął napływać po sukcesach zarządzających na rynkach azjatyckich po kryzysie w 1997 roku oraz po pęknięciu technologicznej bańki spekulacyjnej na początku XXI wieku.
 

Convertible Arbitrage (CA) jest jedną z najpopularniejszych strategii stosowanych przez fundusze hedge. W modelowym ujęciu jednocześnie dokonuje się zakupu obligacji zamiennej na akcje oraz krótkiej sprzedaży akcji tego samego emitenta. W ten sposób w teorii zabezpieczona jest zmienność kursu będącej bazą akcji (tzw. delta hedging) a wszelkiego typu dysproporcje w wycenie hybrydy w postaci obligacji zamiennej są źródłem zysku. Daną transakcję „obudowuje się” niezbędnymi derywatami, które niwelują wpływ ryzyka stopy procentowej, ryzyka kredytowego, czy walutowego. W celu zapewnienia wyraźnych dochodów na niewielkich anomaliach cenowych stosowana jest silna finansowa dźwignia. Szereg zabiegów przy tej strategii może przerazić przeciętnego inwestora, jednak dwucyfrowe stopy zwrotu zachęcają do zaufania zarządzającym, którzy czują się jak ryba w wodzie w takich warunkach.

  Powrót  

    Drukuj  

  Wstecz | 1 | 2 | 3 | 4 | Dalej